Jop Haverkamp: Hallo allemaal, welkom weer bij een nieuwe aflevering van the wel bang Work bij spot kast.

Mariska Fissette: Ja, van harte welkom leuk dat je luistert.

Jop Haverkamp: Jes en deze keer is het een bijzondere aflevering, want deze keer is deze aflevering niet alleen gemaakt in Nederland, maar ook in.

Mariska Fissette: Thailand! Ja, ik, ik heb het geluk dat ik hier heerlijk in de zon zit, in een mooie bungalow, in een thaise tuin. Het is echt fantastisch! Ik ben weer eens aan het overwinteren en dit keer op mijn boek over werkgeluk in alle afzondering te kunnen luisteren. Maar nu is ook, om een podcastaflevering met jou je op op te nemen, jij vertellen wat we in deze aflevering gaan bespreken.

Jop Haverkamp: Ja, dat gaan we bespreken, of eigenlijk, wat is de titel van deze pot kas? Misschien heb je het al kunnen lezen, maar de titel van deze pot kast is: he weg met onrust en stres en als ondertitel de belangrijkste vaardigheid die we vergeten zijn. Daar gaan we het over hebben en dat is een vaardigheid die we gaan bespreken waar je straks dus achter komt wat die is. En dat is iets heel moois wat je niet alleen voor jezelf kan gebruiken, maar ook ze samen met anderen kan gaan doen. En vooral dat laatste, daar hebben we iets leuks voor, maar dan vertellen we je aan het eind van deze pot kast.

Mariska Fissette: Met als doel dus inderdaad, om van die stress, van die onrust, nou ja, af te komen, is misschien wel heel veel gevraagd, maar in ieder geval een heel handig middel. Dus Jop ga jij het onthullen wat die waardigheid is.

Jop Haverkamp: Ja, dat is een soort tromgeroffel inderdaad, wat is die vaardigheid die we eigenlijk vergeten zijn? Ja, ja, ik kan ik, ik kan het gaan verklappen en het is als je het hoort, denk je oh is dat het maar d'r valt wel meer over te vertellen en ik kan je d'r ook meer over vertellen waarom het zo belangrijk is en en ook wat wij bij mensen die wij trainen, coachen hebben gezien in wat het hen oplevert.

Mariska Fissette: Nou, vertel!

Jop Haverkamp: Het is de vaardigheid is de vaardigheid van het voelen en omarmen van wat je voelt. Dat is de vaardigheid en dat zijn we echt verleerd want we leven op dit moment in een tijd waarin we constant door, door, door door en doorgaan en we ook heel veel bezig zijn met wat we denken, denken, denken, denken, denken, we zijn echt denkende wezens, daar zijn we supergoed in. Alleen de nadeel daarvan is dat we u de primaire gevoelens die we ook hebben, de emoties die we ervaren, dat we die eigenlijk wegdrukken er niet laten zijn, behalve de blije emoties, die mogen er wel zijn in onze cultuur, maar de verdrietige emoties, de ja, de emoties die niet prettig aanvoelen, die hebben we liever niet en dat is een probleem, want het is wel erg vaardigheid om die er wel te laten zijn.

Mariska Fissette: Nee.

Jop Haverkamp: En zelf heb ik daar een een bijzonder verhaal over in te vertellen hoe dat mij geholpen heeft om beter te voelen en wat het effect daarvan is geweest. Maar ik zie dat ook inderdaad steeds meer bij mijn deelnemers van trainingen terug, maar ook gewoon bij mensen die die we coachen hoe belangrijk dat aspect is en wat er dus ook gebeurt als als dat niet goed wordt toegepast. Dus ik zit even hardop te denken van hij. Waar zou ik nou beginnen om daar iets meer over te vertellen? Wat? Wat denk jij?

Mariska Fissette: Wat jij eigenlijk zegt is: ja, wat jij eigenlijk zegt, is van hé. We zijn eigenlijk wandelende hoofden ten de orde, allemaal gehaast, allemaal druk bezig. En wat we vooral zien is dat heel veel mensen, als er maar druk zijn, vooral veel stress hebben en ook echt aangeven van he. Ik heb behoefte aan meer, met meer rust, meer vrije tijd, even intune en wat is daar nou een handig middel in? Dat is beter leren voelen.

Jop Haverkamp: Ja, zeker, want als je niet niet, ja, als je dat niet goed kan, wat dan vaak het effect is, wat ik ook bij mezelf heb gemerkt, maar ook bij veel mensen om me heen, dat ze dan wel behoefte hebben aan die ontspanning en aan die rust. We willen allemaal meer rust. Maar wat doe je dan als je daar de tijd voor hebt? En in principe hebben we daar allemaal wel tijd voor. Maar wat ik dan veel zie, is dat we die momenten die tijd invullen met bijvoorbeeld even gaan netflixen of ik wil even gaan sporten, wat ook heel prima is. Hé, dat is niet goed of fout, maar wat je daarmee niet doet met Netflix of sport is naar je gevoel gaan. En wat er dan dus kan gebeuren, is dat wat je voelt of wat wat je hebt gevoeld, dat dat binnen in je blijft zitten en alles wat binnen in je blijft. Dat is eigenlijk ziekmakend als je het mij zo vraagt, alle negatieve gevoelens die eigenlijk niet niet uit je lichaam kunnen komen. Ja, dat is dat is niet gezond.

Mariska Fissette: Ja, dus eigenlijk dus dus dus ook al door voel je het niet. Dus ook al verdoof je jezelf met Netflix, maar dat kan ook met sporten zijn of met eten of met piekeren. Als je daarmee verdooft dan blijft de emotie. Dat gevoel blijft toch wel in je lichaam. Ja, daar kun je dus volgens mij mentaal ziek van worden, maar volgens mij ook lichamelijk, ja, letterlijk ziek.

Jop Haverkamp: Doe zeker ja.

Mariska Fissette: Ja, je, ik k, ik k jouw verhaal natuurlijk, maar ik denk dat het voor de luisteraar heel erg relevant kan zijn om jouw verhaal te horen, om jouw route van wandelend hoofd naar iemand die goed kan voelen, goed kan aanvoelen van wat speelt er nu mentaal in me, maar ook zeker lichamelijk in me. En wat heeft het jou opgeleverd?

Jop Haverkamp: Ja, ja, ja, denk zeg ik ze, ik zal dat zeker vertellen, want dit is zeg maar wat ik heb ervaren binnen in mezelf. Dit is ook mijn vuurtje om zeg maar naar buiten toe te dragen, omdat ik gewoon heb zelf heb ervaren hoeveel het mij gebracht heeft, dat ik zeker weet dat het andere mensen ook superveel kan brengen. Nou, om te beginnen, het was niet zo dat ik slecht kon voelen. Wat wel zo was, is dat wat ik voelde. Dat drukte ik eigenlijk weg met hun gedachten. Dus zo begon het en uiteindelijk resulteerde dat dat wegdrukken van die gevoelens ervoor dat ik inderdaad een soort wandelend hoofd werd. Maar ik kreeg ook allerlei vaag klachten, zoals vermoeidheid, je kent het wel, een onrustig gevoel, maar ook pijnklachten fysieke pijn. Ik krijg er fysieke pijn van en zo zo iedereen heeft zo z'n zwakke plekken. Dus mijn zwakke plek was m'n heup en m'n rug, Hernia gehad, een operatie gehad. Dus op't moment dat ik me inderdaad niet goed voelde, ja, ging ik in m'n hoofd en uiteindelijk kreeg ik heel veel pijnklachten en ik ging heel erg op zoek van he: hoe kan ik die pijnklachten fiksen? Dus dus ik ging heel erg met m'n hoofd nadenken van waarom, waarom waarom heb ik dit? En waarom ben ik vermoeid? En blauwe bla? En dat gaf absoluut geen oplossing. Sterker nog, ik was alleen maar meer aan het piekeren en aan het denken over hoe ik van m'n pijn en m'n vermoeidheid af kon komen. Nou, daar kan ik een heel lang verhaal vertellen welke wegen ik allemaal ben ingeslagen om dat proberen te fiksen. Maar uiteindelijk kwam ik vanuit mijn eigen interesse en nieuwsgierigheid ook terecht bij andere aspecten van je zelf zijn. En dat is bijvoorbeeld ook: je bent niet alleen je fysieke zelf, je bent ook je mentale en je emotionele zelf en je spirituele zelf. En ik ben meer gaan inzoemen in het emotionele zelf van hé, wat gebeurt er nou emo toneel eigenlijk bij mij? En toen kom ik erachter. Ieder moment dat ik pijn ervaar of vermoeidheid ervaar stuur ik een soort van signaal naar m'n brein en waar m'n brein en zegt van: hé, dit is niet oké, hoe het nu is, dat is dan de gedachte en met die gedachte ging ik aan de haal van oké, dit is niet oké, dus ik moet dat gaan oplossen. Maar tegelijkertijd met die gedachte komt er dus ook een emotie bij kijken. En die emotie is eigenlijk een emotie van boosheid frustratie, maar ook verdriet, dat het nu is zoals het nu is. Dus dus verdriet van hé, ik voel me beperkt en daar ben ik mee op gaan inzoemen van oh. Maar dat is dus erg constant. Wat ik doe ik ik, ik wijs mezelf constant af dat het nu niet oké is zoals het nu is. En doordat ik mezelf constant af wees, voelde het natuurlijk heel verdrietig, maar bij dat gevoel van verdriet en teleurstelling kwam ik eigenlijk nooit totdat ik dat echt leerde omarmen en daarom is die tweede stap dan ook zo belangrijk. He dus niet alleen het voelen, maar ook het omarmen van het gevoel. En op een gegeven moment lukte me dat. En hoe vaker me dat lukte, hoe meer ik merkte dat ik minder last had van die fysieke pijnen en ook minder last dat van die vermoeidheid. Sterker nog, uiteindelijk verdween dat gewoon als sneeuw voor de zon.

Mariska Fissette: Naar bizar, ja.

Jop Haverkamp: Dus ik kan nu zei.

Mariska Fissette: Dus in die zin ook alweer een oplossing, dus dat, dat is dan wel een beetje een sceptische wat ik daar dan in heb van je hebt er heel veel geprobeerd en dan is dit.

Jop Haverkamp: Ja, nou ja, een mooie uitspraak vind ik vanuit except en en commitment therapy waarin we opleidingen geven. De oplossing is dat er geen oplossing is. Dus het enige wat je kan doen is aanvaarden dat dat je nu inderdaad pijn voelt, maar dus ook aanvaarden, niet alleen mentaal maar dus vooral ook emotioneel, dat je jezelf aan het afwijst bent en dat dat heel ver, dat dat een verdrietig iets is. Dus kan je bij dat verdriet komen en op moment dat je ze ja zegt, ja, ik ben verdrietig, dan is dat verdriet er nog steeds. Alleen dan kan je het heel erg gaan vergelijken met baby's en dat vind ik zo mooi aan baby's die vallen, die huilen en tien seconden later 30, 40, 50, eigenlijk 90 seconden. Zolang duurt een emotie 20 tot 90 seconden. Is die emotie weer d'ruit?

Mariska Fissette: Ja.

Jop Haverkamp: En dan kan het weer lachen uit het systeem. En daarom zeg ik: het is zo belangrijk dat je dus alles wat wat je wat binnen in je blijft. Dat is ziekmakend want dat blijft een beetje, dat gaat rotten maar op't moment dat het eruit kan komen, in de vorm van inderdaad een traan of een schreeuw of wat dan ook, dan kan het uit je systeem. En dan zeggen heel vaak ook mensen van: ja, moet ik dan meer huilen en schreeuwen? Ja, dat, dat is een, dat is een optie, maar je kan je kan daar ook expressie aan geven door ernaartoe te ademen. Dus dat is een wat wat wat, wat, ja, dus meer in, ja, wat meer in stilte, dat dus dat.

Mariska Fissette: Ja, ik kan me voorstellen als jij geirriteerd bent op op je werk, bijvoorbeeld op collega's.

Jop Haverkamp: En dat je wel meer gaat, en ja.

Mariska Fissette: De hele met alle irritatie lopen en frustratie lopen, en dat dat misschien ook niet tele wettelijk is wat we hier willen zeggen.

Jop Haverkamp: Nee, zeker niet, nee, nee, dus dus dus dus inderdaad, dat kan ook in stilte, maar het kan ook extern en dat is een beetje ja, afhankelijk per persoon, wat wat wat werkt, maar in ieder geval.

Mariska Fissette: Is natuurlijk ja.

Jop Haverkamp: De.

Mariska Fissette: Zonder. Maar de oplossing is dat er geen oplossing is. Alleen jij bent natuurlijk wel daardoor, van jou tenminste dat zeg je altijd die woorden van jou pijn afgekomen.

Jop Haverkamp: Ja, door door.

Mariska Fissette: Bijeffect of voel je die pijn minder? Of.

Jop Haverkamp: Nou, ik voel die pijn minder en als ik die pijn voel, ging ik voorheen in gevecht. Ermee zeg maar spreekwoordelijk dus ik ging nadenken over: hé. Waarom voel ik dit nu? Heb ik slechte slaap verkeerd gegeten? Doe ik iets verkeerd? Wat doe ik fout?

Mariska Fissette: Je ging. Dat was.

Jop Haverkamp: Dat ja, dat dat.

Mariska Fissette: Precies.

Jop Haverkamp: Ja, dus dat was de oude route en de nieuwe route is hé, maar wat voel ik nu eigenlijk? En door mezelf die vraag te stellen: ik merk soms nog steeds dat ik gewoon in gedachten blijf, maar soms lukt het dus inderdaad om dan inderdaad meer te gaan voelen, om daar erg bij stil te staan en dat dat. Dat heeft tijd nodig. Dus echt dat stilstaan bij wat ik voel en dat toelaten in plaats van wegdrukken en dat is natuurlijk de vaardigheid die we allemaal verleerd zijn. Oh je bleef haken.

Mariska Fissette: Ik wilde zeggen dat is natuurlijk ook heel makkelijk gezegd van het stilstaan en omarmen terwijl we hebben het hier in jouw geval dan over onder andere een hernia nou, als ik heel veel pijn heb of of wat er voor voor echt naar gevoel, dan sta ik er helemaal liever niet bij stil, laat staan dat ik het wil omarmen.

Jop Haverkamp: Ja klopt helemaal, hoe heftiger de pijn, hoe moeilijker het is om het te omhangen dat dat klopt als ja, dat klopt zeker, ja, en daarmee en dat.

Mariska Fissette: Uitnodigend.

Jop Haverkamp: Nee-zeggen.

Mariska Fissette: En.

Jop Haverkamp: En daar, en daarmee is het wel echt een vaardigheid dus dat is echt iets wat wat je hebt te leren. En in onze opleidingen geven we ook wel eens de de, de tip of het advies of het huiswerk soms ook wel mee van hij. Ga nou eens iets doen wat je moeilijk kan verdragen, maar omarm.

Mariska Fissette: En wat te verdragen is, is een klein stapje.

Jop Haverkamp: Ja, een klaarstaan ja!

Mariska Fissette: Ik kan heel moeilijk tegen van die onrustige jazzmuziek daar word ik onrustig van. Ga daar dan. Mijn uitdaging is dan met een van. Ga ik, daar ga ik dan een kort, een kwartier of een half uur naar luisteren, of zo weet je al zoiets doe, zeg maar iets wat je of snurker kan ik niet tegen. Ga daar al naar luisteren, weet ik wel.

Jop Haverkamp: Ja, en je hebt het nu in Thailand met een muggen en dat je allemaal gekriebel voelt in bed. Ook een mooie oefening om dat te verdragen. Ja, maar hoe heftig de pijn, hoe moeilijker het is. Dus het is wel echt.

Mariska Fissette: Ja.

Jop Haverkamp: Ja, fijn, denk ik, als je in je leven deze vaardigheid kan kan beoefenen zodat die toepasbaar is op de momenten dat dat dat ja de de shit, Hits the vin zeg maar, want dat gaat bij iedereen een keer gebeuren.

Mariska Fissette: Ja, dat dat is, dat is het leven natuurlijk. En ook wat ik hier ook zo interessant aan vind aan dit onderwerp is dat we eigenlijk van kleins af aan en ja, noem dat dan baby's hé die die mogen nog alle aspecten in een in de minuut tijd, zeg maar het hele scala aan emoties laten zien. Maar op het moment dat we dus opgroeien, dan krijgen we boodschappen als ah, droogje tranen, maar daar is toch niks van boos over te zijn. Geef het andere kindje maar snel weer een handje, wordt heel snel over emoties heen gewalst van dat mag er dus eigenlijk niet zijn. Een boos, actief gedrag wordt natuurlijk heel erg beloond, waarmee we onbewust leren dat bepaald gedrag, er bepaalde emoties er, ja, die die zijn, die, die kun je beter niet niet laten zien of niet niet hebben. Hé, dus dat is ook een hele interessante, zeker vind ik hier in. Omdat we iets eigenlijk wordt ons iets afgeleerd.

Jop Haverkamp: Ja.

Mariska Fissette: Aan te leren hebben.

Jop Haverkamp: Moet, terwijl het eigenlijk aangemoedigd zou moeten worden. Want de reden ook waarom het wordt afgeleerd is omdat er van die emoties zo'n onwijze kracht uitgaat dus alles wat je voelt is, is ook energie, en dat is een kracht. Dus boosheid heeft een onderwijzer, kracht, verdriet heeft de onderwijs, kracht, want blijdschap ook, hé, dat heeft zo onwijs kracht. Als iemand blij is, als u bijvoorbeeld en campertje en goeie grap maken en de hele zaal lacht, dan gaat het niet alleen. Dan wordt er niet alleen een goeie grap verteld, maar dan gaat een zo'n energie door de zaal, waardoor je gewoon al superblij wordt, terwijl de grap niet eens zo heel grappig was. Maar het feit dat iedereen even blij is en gewoon ontspannen naar die show zitten luisteren, dat dat, dat is on onwijze kracht. En nu weer terugkomen naar die baby's als die baby's die onwijze krachten tentoonstellen naar de buitenwereld, dan dan dan schrikken mensen daarvan, of dan hebben ze zoiets van worden is zo'n kracht. Hier moeten we wat mee en en en wat ze daarmee doen is inderdaad die die die die kracht proberen een beetje in te dammen, omdat het, ja, anders te te heftig is, denk ik. Dus op moment dat een kind heel hard huilt, omdat het echt verdriet heeft, omdat het gewoon intense honger heeft, bijvoorbeeld of pijn, dan willen we dat zo snel mogelijk bedekken. Dat wat je als ouders doen.

Mariska Fissette: Ja, en we worden niet alleen oncomfortabel van onze eigen emoties, maar ook die van een ander. Dus als een collega of een, een goede vriend van je ineens een huilen uitbarst of gefrustreerd raakt, zo, dat doet ook iets met jou, en dat willen we liever niet, want dan ervaren we zelf ongemak en gaan we dus reageren op die ander, ons eigen ongemak eigenlijk in te dammen.

Jop Haverkamp: Ja, zeker en daar.

Mariska Fissette: Arme ontstaan dus, denk ik. Daarmee ontstaat onrust en en stress, omdat er dus van alles in je lichaam zit. Ik heb zelf, als ik mensen voor m'n neus heb, als als als coach of of of in in trainingen en opleidingen, dan vraag ik eigenlijk één van mijn eerste vraag is meestal: waar voel je dit nou het meeste in je lichaam? En dan moet ik die vraag eigenlijk bijna altijd twee keer stellen, omdat mensen om we zijn het niet gewend, zo'n vraag en om daar uva uberhaupt bij stil te staan. Dus wat ik dan meestal ook heb, is zie gebeuren, is dat mensen gaan nadenken waar ze dat gevoel het meeste in hun lichaam voelen. Jawel en en dat zou eigenlijk het mooiste zou zijn als je gewoon direct kan zeggen van: nou, ik voel een druk op mijn borst, is vaak of pijn in m'n buik. Ik heb dat idee dat ik steeds met m'n voeten moeten moet bewegen, dat al dat soort dingen zeg, maar dat zijn dat gewoon helemaal niet meer gewend. En dan staan we daar vaak bij stil van nee, en beweegt het gevoel, dan gaat door je lichaam heen, is het koud, is het warm besteden d'r aandacht aan. En wat je dan ziet gebeuren, is dat het nou, het is natuurlijk ook niet een matje pil, dat dan, hé een klacht waarmee iemand binnenkom de weggaat maar je ziet dat het in beweging is, waar het voorheen gewoon stuk was in iemands lijf.

Jop Haverkamp: Ja, zeker, zeker, ja, ja, dat is ook de vertaling uiteindelijk van emotie. Hé, dat is gewoon een een. Een energie in beweging betekent het voor me uit m'n hoofd, dus dat is ja.

Mariska Fissette: Ja, het is, het is een mix van sensaties dus een soort van waarneming, ook in je lichaam gemixt met woorden en beelden in je brein. Dus ik gedachte, dat is dat is een emotie.

Jop Haverkamp: Morgen gezegd: ja en wat.

Mariska Fissette: En dat wij seria.

Jop Haverkamp: Nou, wat ook nog interessant is om toe te voegen, is dat mensen niet bang zijn voor de emotie zelf, maar voor het lichamelijke effect daarvan.

Mariska Fissette: Ja.

Jop Haverkamp: Dus dus daar, daar verzetten we ons vaak tegen, en niet zozeer mensen zijn niet bang voor boosheid mensen zijn niet bang voor verdriet, maar meer wat ze dan lichamelijk dan in één keer voelen. En eigenlijk, omdat ze zo niet gewend zijn om te voelen, zijn ze eigenlijk overweldigd door die hoeveelheid aan gevoelens.

Mariska Fissette: Oh ja.

Jop Haverkamp: En wat mij opvalt is dat hoe meer je, hoe meer je leert voelen, hoe minder snel je overweldigd raakt door al die gevoelens. Omdat het gewoon minder opgepopt is opgekropt is, bedoel ik dus dat helpt ook door door meer te voelen wordt het ook minder overweldigend en en wordt het dus ook makkelijker om te omarmen wat je voelt, omdat je ja, gewoon meer ja in plaats.

Mariska Fissette: Van ik heb ook echt wel tijd gehad dat ik pas in m'n bed echt bijkwam weet je wel dat je dan het lacht lampje uit uit, dat ik dan een nachtlampje uit klikte en en dat ik dan pas voelde van oo? Ineens staan alle geluiden schermen, alles staat uit je, ze was een feit. Wat er rust, wat een stilte! Maar dan ga ik slapen.

Jop Haverkamp: Ja, ja, ja, en dan en dan pas komen we daar achter. Inderdaad, dat je de hele dag aan hebt gestaan en gevoel van druk is dat.

Mariska Fissette: Heel erg, ja, en vanaf toen, toen ik dat echt meerdere keren had, dacht ik van dit is niet wat ik wil en dit eigenlijk het fijne gevoel ook wel van dat je in je bed legt met oh. Gelukkig, dat wil ik veel vaker, op een dag sterk log, ik heb het nodig, dus ik zie het ook echt iets als dat stilstaan, die rust nemen, opmerken wat er in je lichaam, in je brein gebeurt en dat kan dus vervelend zijn om om vertrouwen. Maar t kan ook niet heel fijn zijn. Dus ik heb vanaf nou en ik doe dat nu een aantal jaren wel echt meerdere momenten in mijn dag waarop ik ga heel even stilsta bij: hé, hoe gaat het eigenlijk met me? Ik vraag dat namelijk heel vaak op een dag aan de ander, maar ik heb me ook zelf nu ook aangeleerd om dat ook aan mezelf te vragen en dat denk ik ook gelijk iets wat ik nu wil meegeven in voor bruggetje aflevering: naar hoe kun jij d'r voor zorgen dat je niet-PAS op het moment dat je enorm gestrest bent of je onrustig voelt, denkt oh helpt, dit wordt me te veel, want dan is het vaak al te laat. Maar hoe kun jij d'r voor zorgen als je een kort moment structureel in je dag inbouwt dat je aan de belangrijkste persoon op deze wereld de vraag stelt: hoe gaat het nou eigenlijk met me en dat je daar even bij kunt zijn?

Jop Haverkamp: Ja, en een belangrijkste persoon, dat ben je zelf toch.

Mariska Fissette: Dat is wat oh? Ja, ja, die had ik even.

Jop Haverkamp: Ja, nee, heel mooi, dus dit is de de, de mooie mooie slot, denk ik van hé, hoe kan je dat dan toepassen door deze vaardigheid meer te beoefenen echt stilstaan, stilstaan en jezelf de vraag stellen: hoe voel ik me nu en kan ik dit toelaten?

Mariska Fissette: En waar zit je dan, en mijn lichaam?

Jop Haverkamp: Ja, en dit is dus wat jij als individu kan doen, alleen het graf is, is dat wij vanuit de welbeing workplace ook iets hebben, dat je dit samen kan doen, want de kracht van samen wordt echt onderschat als je het mij vraagt en het is ook erg belangrijk om dit samen te doen en wij hebben een heel graaf programma waarmee je je, waarmee je dit kan doen, samen met je team. Dus dat betekent dat je samen met je team kan gaan stilstaan bij dit soort aspecten en door daar stil bij te staan verbeter je sowieso echt de samenwerking en het helpt voor de onderlinge verbinding en het helpt zo zo voor jezelf. Wat ik al zei, dit dit, dit werkt gewoon helend het kat kunnen omarmen van alles wat er is, hoe moeilijk het ook is, hé, dus laat me laat dat duidelijk zijn.

Mariska Fissette: En als je dan wil ik nog graag iets aan toevoegen als je, als je dit dit kunt, als je alles de ruimte kunt geven, dan ontstaat er dus letterlijk weer ruimte, d'r ontstaat er beweging en dan komt de energie vrij. En dat klinkt zweverige dan dat ik het hier bedoel. Want wat je dan vervolgens kan doen, is dat je hier weer kunt richten op de taak, het project waar je mee bezig bent. In die zin maakt het je zelf en daarmee ook volgens mij het team productiever efficiënter. Want is dit niet iets in de weg dat onbewust blokkeren werkt en onbewust gewoon enorm veel energie opslokt ja, dus dat maakt je ook echt productiever en ja, en meer gefocust op je werk, ja, vind ik een heel fijn voordeel dus.

Jop Haverkamp: Dus als je zoiets hebt van hé, dit is gaaf dit dit, dit deed ik sowieso al als individu. Dit praktiseer ik al. Maar als je zoiets hebt van wel heel tof dat dit nu ook in team verband kan, als je zoiets heb, he, daar wil ik meer van weten. Laat het ons weten, stuur ons een linkt in berichtje bijvoorbeeld, en dan komen we graag een beetje in contact en dan vertellen we je meer over dit super programma, wat we binnenkort gaan lanceren.

Mariska Fissette: Ja, ik heb er heel veel zin in. Stuur inderdaad Job even een berichten blinkt in of mij, dat mag ook, maakt niet zoveel uit en dan plannen we plannen we even een kennismaking in lijkt mij hartstikke leuk en vind je deze aflevering nou interessant? Abonneer je dan vooral, want daar komen nog veel meer interessante onderwerpen aan over wel bieding en werken. Of sturen we vooral even door naar iemand waarvan je denkt: hé, dit is relevant voor deze persoon, dit onderwerp en dan he, dan zien we nou ja, zien we je niet, dan dan.

Jop Haverkamp: Dan horen we van je.

Mariska Fissette: Dan horen maar ja.

Jop Haverkamp: Oké, nou bij deze de aflevering. Dank je wel voor het luisteren en tot de volgende.

Mariska Fissette: Dat de volgende keer.